ფსიქოლოგი ნათია ფანჯიკიძე ქმარს, ირაკლი ალასანიას დაბადების დღეს ასეთი სიტყვებით ულოცავს:
,,ადამიანი, რომელთანაც 30 წელი გავატარე და მხოლოდ წელს, კიდევ ერთხელ ძველი საყვარლებივით რომ გავიპარეთ ერთ ულამაზეს ქალაქში და ვლაპარაკობდით სხვისთვის სიკვდილზე, სიცოცხლეზე, გმირობაზე, სულ ყველაფერზე და მათ შორის – ჩვენს აკვიატებულ ერთმანეთთან მუდმივ დაბრუნებაზე, ომზე, ტკივილზე, და რომ დავთვერით თითქმის უგონოდ, პირველად მითხრა, ხანდახან, ახლაც, წამით, ფიზიკურად ვგრძნობ ავტომატის ჯერს, მამაჩემს რომ გადაატარეს და მტკივაო. ზუსტად ნატყვიარების ადგილას და წამითო.
წამის განსაზღვრა აუცილებელი იყო, რომ არ გამებედა ჭარბი თანაგრძნობა. არც სიმთვრალეში ავიწყდება, რომ უკადრისია, ცრემლი მოჰგვარო ვინმეს და ეს სიტყვა ,,მტკივა” ერთადერთხელ გამოვძალე ამდენი წლის განმავლობაში. ადამიანს, რომელიც თავისუფლებისთვისაა დაბადებული, ხეტიალისთვის, მძაფრი გრძნობებისთვის და სიყვარულისთვის, ვისზეც გადაუჭარბებლად ვიტყვი, რომ ასეთ მომხიბლავს არავის ვიცნობ, ზურგის ქარს და ძლიერ იალქნებს ვუსურვებდი მხოლოდ და მეგონა, ასეთი იქნებოდა სულ, სულ, სულ… ვერაფერი შეცვლიდა და, მით უმეტეს, გამოჩნდებოდა ვინმე მისი სრულად მომხელთებელი.
აი, ეს ადამიანი ერთ მშვენიერ დღეს მონად ჩაბარდა. მოკლედ, გმირის და კარატისტის კი არა, თინას მონას დაბადების დღეა დღეს. ჰოდა, მონებთან საქმე არ მაქვს”.