„მე მყავს უმაგრესი მშობლები, ძმა და ბებია. გავიზარდე სახლში, სადაც მუდამ სიყვარული, სიკეთე და პოზიტივი იყო. შვილებს ყოველთვის გვქონდა იმის უფლება, საკუთარი პოზიცია გამოგვეხატა. ვიზრდებოდი მცხეთის რაიონის სოფელ ქსოვრისში. ყველაზე მთავარი ის იყო, რომ ყველა ეტაპზე ოჯახის მხარდაჭერას ვგრძნობდი. რაც უნდა მომხდარიყო, ჩვენს აზრს პატივს სცემდნენ.
ჩემი ძმა უკრაინაშია. მამაჩემი მებრძოლი იყო, ახლა ვეტერანია. ბიძა აფხაზეთის ომის მონაწილე იყო. უკრაინაში ომი რომ დაიწყო, ჩემი ძმა მეორე დღესვე წავიდა საბრძოლველად. მამა, ბიძა და ძმა მებრძოლები არიან და მუდამ იბრძოდნენ ქვეყნისა და სიმართლისათვის“, – უყვებოდა თამაზ ლოხიშვილი „სარკეს“.
რამდენიმე დღის წინ მის ოჯახს უდიდესი ტრაგედია დაატყდა თავს. მისი ძმა, 24 წლის ლევან ლოხიშვილი რუსეთ-უკრაინის ომში დაიღუპა.
– ყველაფერი ჩემ თვალწინ მოხდა. ერთად ვასრულებდით დაზვერვა-ყურება-პოზიციების მომზადების სამუშაოს. ერთი საათი ვიმუშავეთ და მალევე დრონის ხმა გავიგეთ… სულ ოთხნი ვიყავით, რაღაც მომენტში ლევანს შევხედე, მისი თვალები დავინახე, სიკვდილამდე რამდენიმე წამით ადრე. ეს გამოხედვა კიდევ მისი ღიმილი არასდროს დამავიწყდება. ჩემი უმცროსი ძმა იქნება სიცოცხლის ბოლომდე. დრონი პირდაპირ ლევანს დაეცა. კიდევ ერთ მებრძოლს ნამსხვრევი მოხვდა და დაიჭრა, ერთმა კონტუზია მიიღო.
ძალიან დიდი დანაკარგია ჩვენთვის. კარგად მომზადებული მებრძოლი იყო. საოცრად მოქნილი იყო, სავარჯიშო პოლიგონზე ყველა დავალებას ხუთიანზე ასრულებდა. იმდენჯერ ჩამოაგდო დრონი, ბოლოს ვეხუმრებოდი, ცოტა ხანში ჩიტებზე ნადირობაზე გადახვალთქო. პასუხისმგებლობით სავსე ადამიანი იყო, სულ პოლიგონზე სავარჯიშოდ იწევდა. ჰქონდა თუ არა დავალება, არ ჰქონდა მნიშვნელობა, მუდმივად მუშაობდა საკუთარ თავზე. ამის პარალელურად, საოცარი იუმორი ჰქონდა. ყველაფერს იუმორით, ხალისით აკეთებდა. ამბობენ, რომ ადამიანი სიკვდილს წინასწარ გრძნობს და ამ დროს სევდიანიაო. ლევანი სევდიანი არასდროს ყოფილა, სიცოცხლის უკანასკნელ წუთამდე მის თვალებში სინათლის სხივი იდგა, – მოუყვა უკრაინაში მებრძოლი ალექსანდრე როგავა ამბები.ჯი-ს.