ზემო ფონიჭალაში საცხოვრებელ კორპუსში გაზის აფეთქების შედეგად მომხდარ ტრაგედიას მაშველები იხსენებენ. ამბობენ, რომ უმძიმესი წუთები იყო, როცა დედა და მისი 8 თვის შვილი გარდაცვლილები ნახეს.
პაატა ჩხიტუნიძე, საგანგებო სიტუაციების მართვის სამსახურის, მთაწმინდა-კრწანისის რაიონის სახანძრო-სამაშველო სამსახურის გათვლის სამსახურის უფროსი:
– დაახლოებით 7 საათის განმავლობაში მიმდინარეობდა სამძებრო სამუშაოები, ფსიქოლოგიურად ეს ძალიან რთული პროცესია… გამოძახებაზე მისვლისთანავე დავიწყეთ მოქალაქეების ევაკუაცია. პირველ რიგში დაშავებულები გამოვიყვანეთ მეორე სართულიდან, რომლებიც აფეთქების შედეგად, მეორე სართულიდან ჩამოვარდნენ… დაზიანებები ჰქონდათ, დამწვრობები აღენიშნებოდათ. იმავდროულად სადარბაზოში მცხოვრებლების ევაკუაცია მიმდინარეობდა, რადგან აფეთქებები საკმაოდ ძლიერი იყო, მთელ სადარბაზოში თითქმის ყველა კარი გაიჭედა და მათი გაჭრა მოგვიწია, რომ მოქალაქეები გამოგვეყვანა…
ამასთან ადგილზე მისვლისთანავე, მოპოვებული და უკვე დადასტურებული ინფორმაციის თანახმად, მეორე სართულის ბინაში უნდა ყოფილიყვნენ დედა-შვილი. არსებული რეალობის გათვალისწინებით, მათ გადარჩენაში მეხანძრე-მაშველების მუშაობასა და დროს არავითარი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, რადგან ისინი უკვე გარდაცვლილები იქნებოდნენ, უბრალოდ, მთავარი იყო მათი გამოყვანა…
მე-13 წელია ამ სამსახურში ვარ, ძალიან ბევრ სამაშველო ოპერაციაში ვმონაწილეობდი და შემიძლია ვთქვა, რომ ეს იყო ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე რთული დღე, რადგან ვიცოდი, რომ უნდა გვეპოვა დედა-შვილი, პატარა ბავშვი, რომლებიც უკვე ცოცხლები აღარ იქნებოდნენ… ეს იყო დაახლოებით 20-25 მეტრის კვ. ფართობის ტერიტორია, სადაც ,,სინკარების” ქვეშ მოყოლილი იყო დედა-შვილი…
მათ გამოსაყვანად რკინა-ბეტონს ვამტვრევდით, მაგრამ ძალიან ფრთხილად უნდა გვემოქმედა, რომ დამატებითი ნგრევა არ გამოგვეწვია… ძალიან მნიშვნელოვანი იყო ფსიქოლოგიური ფონი, გარეთ ოჯახის წევრები და ახლობლები იმყოფებოდნენ და მათი ტირილის ხმა მუდმივად გვესმოდა… ვნახე გარდაცვლილი ქალი, მძინარე, პიჟამოში იყო და სავარაუდოდ, წამებში, ძილშივე დაიღუპნენ… მიმძიმს ამის გახსენება, მაგრამ ერთგვარად შვებით ამოვისუნთქეთ, როდესაც ბავშვთანაც მივედით, ანუ მისი ხელით შეხება და გამოყვანა შევძელით.
ლევან შარვაძე, თბილისის სამაშველო განყოფილების უფროსი ინსპექტორი:
– ყველაზე რთული და მძიმე იყო ჩვენთვის, იმის გაფიქრება, რომ იმ ნანგრევებში ჩვილი ბავშვი უნდა გვეძებნა… ამის გაფიქრებაც კი სისხლს გვიყინავდა, მაგრამ შედეგი უკვე დამდგარი იყო და ახლა მთავარი იყო მათი ნებისმიერ მდგმარეობაში გამოყვანა… ძალიან საშიში სამუშაო გახლდათ, რადგან 9-სართულიანი შენობა მთლიანად იყო ამორტიზებული და ნებისმიერი სამუშაო იარაღის დარტყმა, ჩაქუჩი იქნებოდა თუ ცული, ან სულაც ნაბიჯის გადადგმა, შესაძლოა, სავალალო აღმოჩენილიყო ჩვენთვის და ჩამოშლილი სინკარების ქვეშ მოვყოლოდით.
ბავშვი და დედა ნებისმიერ მდგომარეობაში პატრონისთვის უნდა ჩაგვებარებინა… არ ვიცი, მაინც უნდა ვთქვა… მაინც ვფიქრობდით, იქნებ სასწაული მოხდეს და ცოცხლები იყვნენო… შემდეგ, უკვე როდესაც ბავშვის სხეული გამოჩნდა, სინკარის ქვეშ იყო მოყოლილი, პაწაწუნა ხელი და ფეხი ჩანდა, წინდები ეცვა. ეს არის კადრი, რომელიც მთელი ცხოვრება გამყვება…
ერთი სიტყვით, ყველაფერი გასაგები იყო. გარშემო ჩამოშლილი სინკარები ეყარა. ცხედრებთან მისასვლელად ისინი უნდა მოგვეხსნა… გარშემო ისეთი ვითარება იყო, რომ აფეთქებიდან წამებში დაიღუპებოდნენ. ნანგრევებში სახლის ნივთები, ქვეშაგები ერთმანეთში იყო არეული.
უმძიმესი სიტუაცია იყო გარეთ, ბავშვის მამა და მათი ახლობლები იდგნენ. ჩვენ, მაშველებს, ოჯახი და შვილები გვყავს და ძალიან მტკივნეულია ამის გაცნობიერება. წლებია ამ სამსახურში ვმუშაობ და შემიძლია ვთქვა, რომ ეს იყო ჩემს ცხოვრებაში უმძიმესი დღე, რომლის მსგავსი არ მინდა ოდესმე განმეორდეს…
ამბები.ჯი