„ჩემი მშობლები რომ გაშორდნენ, დიდი ვიყავი, მაგრამ ჩემი განცდები მა­ინც მქონ­და“ – რას ყვება ლიკა ქავჟარაძის შვილი

„ჩემი მშობლები რომ გაშორდნენ, დიდი ვიყავი, მაგრამ ჩემი განცდები მა­ინც მქონ­და“ - რას ყვება ლიკა ქავჟარაძის შვილიმსახიობ ლიკა ქავჟარაძის ერთადერთი ვაჟის, ლევან თავართქილაძის ინტერვიუ დედის სიცოცხლეში გამოქვეყნდა „ცხელ შოკოლადში“. ინტერვიუდან ამონარიდებს „ამბები.ჯი“ აქვეყნებს:

-ძნე­ლია დე­და­ზე ლა­პა­რა­კი, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ დე­დაა და მას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი გგო­ნია. ლიკა ყო­ველ­თვის ცდი­ლობს, ნაკ­ლე­ბად ჩა­ე­რი­ოს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, შე­იძ­ლე­ბა იმი­ტომ, რომ თვი­თონ ცოტა სხვა­ნა­ი­რად გა­ი­ზარ­და. არ გზღუ­დავს იმი­ტომ, რომ თვი­თო­ნაც უყ­ვარს თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. მაგ­რამ ადრე უფრო იცო­და, თუ გა­ი­გებ­და, რომ ვი­ღა­ცა მომ­წონს, მერე იწყე­ბო­და ჩა­ცი­ე­ბა – და ვინ არის? სა­ი­დან? რა­ტომ? რო­გორ? უბ­რა­ლოდ, რო­გორც კი ხე­დავ­და, რომ ეს არ მსი­ა­მოვ­ნებ­და, მა­ღი­ზი­ა­ნებ­და, თავს მა­ნე­ბებ­და.

დი­ლას ყა­ვით და სი­გა­რე­ტით იწყებს, მერე ერთი სა­ა­თი ზის და ფხიზ­ლდე­ბა. სპორ­ტუ­ლი ტი­პია, ერთი პე­რი­ო­დი სულ დარ­ბო­და, ვარ­ჯი­შობ­და, ბევ­რს ცუ­რავ­და, ხა­ტავ­და. მე ლი­კას ნა­ხა­ტე­ბი უფრო მომ­წონს, ვიდ­რე ჩა­ნა­წე­რე­ბი; ამ ბოლო დროს სულ წერს ხოლ­მე;

ძა­ლი­ან მო­სა­ბეზ­რე­ბე­ლი იყო – ეს ლი­კას ბი­ჭი­აა… შენ კი დე­ბი­ლი­ვით დგა­ხარ და იღი­მე­ბი. პირ­ვე­ლად, “ნატ­ვრის ხე” როცა ვნა­ხე, ძა­ლი­ან ბევ­რი ვი­ტი­რე, თან მა­შინ ლიკა აქ არ იყო და მე­გო­ნა, მოკ­ვდა.

რა ვიცი… გავ­ხა­რო, მე­უბ­ნე­ბი­ან. ლიკა უფრო ჩა­კე­ტი­ლი ადა­მი­ა­ნია, მეც ასე­თი ვარ. იცი, მახ­სოვს, რომ დედა სულ მე­ნატ­რე­ბო­და.

მა­მა­ჩე­მი ფი­ზი­კო­სია და სულ სა­დღაც იყო წა­სუ­ლი, თვე­ო­ბით მი­დი­ო­და. ლი­კას იმ პე­რი­ოდ­ში გა­და­ღე­ბე­ბი ჰქონ­და. ამი­ტომ უფრო ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თან ვიზ­რდე­ბო­დი.

რა მახ­სენ­დე­ბა? არა­ფე­რი ისე­თი. სა­მუ­შა­ოს გამო, თით­ქმის სულ ცალ-ცალ­კე იყ­ვნენ, მერე ურ­თი­ერ­თო­ბაც არ ჰქო­ნი­ათ მა­ინ­ცდა­მა­ინც კარ­გი. კი, როცა ერ­თმა­ნეთს და­შორ­დნენ, დიდი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ჩემი გან­ცდე­ბი მა­ინც მქონ­და…

ლიკა? ჯი­უ­ტია. თან გა­აჩ­ნია რა ხა­სი­ათ­ზეა. აი, დი­ლით რომ ად­გე­ბი, უკვე ხე­დავ, რომ დღეს რა­ღაც სხვა­ნა­ი­რა­დაა… რა ვიცი… სულ რა­ღა­ცებს უშ­ვრე­ბა თმებს, შე­იჭ­რის, შე­ი­ღე­ბავს რა­ღა­ცფ­რად. უხ­დე­ბა-არ უხ­დე­ბა, მა­ინც გა­ა­კე­თებს. ხან სევ­დი­ა­ნია, უცებ მხი­ა­რუ­ლი, უცებ ჯი­უ­ტი და უცებ შე­იძ­ლე­ბა… რა ვიცი, კი­დევ რო­გო­რი. ლიკა ბევ­რნა­ი­რია…