ცნობილი პოლიტიკოსი, იურისტი კობა დავითშვილი უკვე 3 წელია, რაც მძიმე ავადმყოფობას ებრძვის. პოლიტიკოსს ე. წ. ბეხტერევის დაავადება აქვს. დაავადების შესაჩერებლად საჭიროა კონკრეტული პრეპარატის გადასხმა, რაც დიდ თანხებთან არის დაკავშირებული.
ამის შესახებ კობა დავითაშვილი წერს:
,,ძვირფასო მეგობრებო, დღეს უამრავმა ადამიანმა მომილოცა დაბადების დღე, მე კი პირველად წლების განმავლობაში სათითაოდ ვერ გითხარით მადლობა და პოსტზეც კი ვერ დავსვი მოწონების ნიშანი. ეს იმიტომ მოხდა, რომ ცუდად ვიყავი და ექიმთან ვერ წავედი უსახსრობის გამო, მაგრამ წინ უფრო ცუდი დღეები მელის.
საქმე ისაა, რომ ჩემი (ბეხტერევის) დაავადება არ იკურნება და შეიძლება მხოლოდ გადავადდეს აღსასრული პრეპარატ რემიკეიდის ორ თვეში ერთხელ გადასხმით, როგორც ინსულინის ინექცია კი ვერ კურნავს, მაგრამ ავადებს დიაბეტის შედეგების დადგომას. ოღონდ ინსულინისაგან განსხვავებით, რემიკეიდის სახელმწიფო პროგრამა არ არსებობს და მისი 1 გადასხმა 1000 აშშ დოლარი ჯდება.
ანუ თუ არ მექნა თვეში 500 დოლარის შემოსავალი მაინც, ტანჯვით სიკვდილისთვის ვარ განწირული. მე კი მარტში სრულიად უმუშევარი დავრჩი. ერთი გადასხმის ფული მერიამ ჩამირიცხა, მესამედი ვეტერანთა დეპარტამენტმა (დიდი მადლობა მათ), ჯანდაცვის სამინისტრომ ვერაფერი ჩამირიცხა, არცაა გასაკვირი, კორონავირუსთან დაკავშირებით ისედაც ბევრი ხარჯი აქვს.
მე მესმის, რომ ყველას უჭირს და დალხინებული არავინაა, მაგრამ თუკი ამ დღეში თავად სახელმიფომ ჩამაგდო (წინა ხელისუფლების სახით) განა სამართლიანი არ იქნება, რომ ჯანდაცვის ხარჯებიც სახელმწიფომ გაიღოს (ამ ხელისუფლების სახით).
მესმის, რომ უსიამოვნო ადამიანი ვარ, მახასიათებს მწარე სიტყვების ლაპარაკი, ვერ ვუწონებ ხელისუფლებას ისეთ ქმედებებს, როგორებიცაა, მაგალითად, მარიხუანის მოხმარების ლეგალიზაცია.
ალბათ უმუშევარიც ამიტომ დავრჩი, მაგრამ ნუთუ ჩემს ქვეყანას არ სჭირდება ერთი ჩემნაირი ენამწარე, რომელიც მაშინ ამოიღებს ხმას, როცა თითქმის ყველა სდუმს და ოპოზიცია კი კიდევ უფრო უარესის მომხრეა?
ერთი სიკვდილი გავათავე, სანამ ამ პოსტს ვწერდი, მაგრამ უკიდურესმა აუცილებლობამ მაიძულა. გთხოვთ გააზიაროთ, მეგობრებო, რომ ადრესატებამდე მივიდეს”, – დაწერა კობა დავითაშვილმა
პოლიტიკოსმა 3 წლის წინ ჟურნალ ,,სარკეს” უამბო თავისი დაავადების შესახებ. გთავაზობთ ინტერვიუს, რომელი 2017 წელს ,,სარკეში” გამოქვეყნდა.
– ბატონო კობა, თქვენი ჯანმრთელობის მდგომარეობის დამძიმების შესახებ საზოგადოებამ იცოდა, მაგრამ როგორ ხართ, რა დაავადება გაქვთ, რატომ არ ჩანხართ, ყველას აინტერესებს…
– ახლა უკეთესად ვარ, სიარულ შემიძლია. წელის ტკივილები რამდენიმე წელი მაწუხებდა, მაგრამ დიაგნოზს ვერ მისვამდნენ. ვვარაუდობდი, რომ ეს იყო ხერხემლის დაზიანება, დისკოზს რომ ეძახიან, მაგრამ უფრო რთულია, ე. წ. ბეხტერევის დაავადება აღმოჩნდა, რომელიც მთელი ხერხემლის მალების ანთებას გულისხმობს.
ეს არის ავტოიმუნური დაავადება, რაც იმას ნიშნავს, რომ საკუთარი იმუნური სისტემა საკუთარ სხეულს ებრძვის. ეს იშვიათი და ჯერ კიდევ ბოლომდე შეუსწავლელი დაავადებაა. დიაგნოზირება ასე გვიან იმიტომ მოხდა, რომ სანამ არ გამოიკვეთება სიმპტომები, ვერ დგინდება. საშუალოდ, 10 წელიწადში ხდება ხოლმე სიმპტომების გამოკვეთა. ზუსტად 10 წელი გავიდა 2007 წლის 7 ნოემბრიდან.
ივლისის ბოლოდან დამეწყო მგრძნობელობის დაქვეითება ფეხებში და ახლა ფეხებს ვერ ვგრძნობ. ნელ-ნელა ზემოთ მიწევდა და წელზემოთ ამოვიდა. მკურნალობამ ცოტა შეაჩერა ეს პროცესი და ცოტა ქვემოთ ჩაიწია. დაავადება არ იკურნება, მაგრამ მთავარია, მდგომარეობა არ გაუარესდეს და სიარული შევძლო… იყო მომენტები, საერთოდ ვეღარ ვდგებოდი. ერთი-ორჯერ წავიქეცი კიდეც, რადგან ფეხებს ვერ ვაკონტროლებდი. რევმატოლოგებთან დავიწყე მკურნალობა – ეს მათი პროფილია. მგრძნობელობა ერთია და ამას თან დაერთო გაუსაძლისი ტკივილები. შევაწუხე ოჯახი, მეზობლები… ღამე არ მეძინა.
– რითი მკურნალობთ?
– ბიოლოგიური პრეპარატით, იმუნოდეპრესანტით ვმკურნალობ. ვინაიდან ჩემი იმუნური სისტემა ებრძვის ჩემს ხერხემალს და სხვა ორგანოებს, საჭიროა, ჩემი იმუნური სისტემა დაითრგუნოს. ერთი გადასხმა 3 200 ლარი ჯდება. თავიდან პირველი ორი თვის განმავლობაში, სამჯერ უნდა გადამისხან და მერე – ორ თვეში ერთხელ. ასე უნდა იყოს მთელი ცხოვრების განმავლობაში.
მეგობრები დამეხმარნენ და პირველი გადასხმა გუშინ გავიკეთე (ინტერვიუ ჩაწერილია 12 ნოემბერს. ავტ.). აშკარა შედეგს ვგრძნობ.
– როგორც თქვით, თქვენს დავადებას დეპრესია ახლავს. თქვენც გამოიარეთ ეს მდგომარეობა?
– დიახ და ჩემი დეპრესია წლები გრძელდებოდა. თურმე დაავადების სიმპტომი ყოფილა. ძალიან მძიმედ ვიყავი – სიცოცხლე აღარ მინდოდა. ექიმთან არ მივდიოდი, გული მწყდებოდა, რომ 2007 წელს არ მომკლეს, რადგან კარგი გმირული სიკვდილიც გამოვიდოდა მაშინ. მაინც ხომ ვკვდებით და კარგად მაინც მოვკვდე! სულ სახლში ვიყავი, კომპიუტერით ვთამაშობდი.
მერე ესეც მომბეზრდა და საერთოდ აღარაფრის ხალისი მქონდა. ვიწექი გამოშტერებული. არადა ამ დაავადების დროს მუდმივად უნდა იმოძრაო, რომ არ გაქვადე. ხერხემალი ქვავდება და ძეგლად იქცევი კაცი. ძეგლს არავინ მიდგამს და ასე მაინც ვიქცე – დაავადებაც ასეთი უნდა.
რუსუდან ადვაძე, ,,სარკე”