,,სარკე”, ნანა კუკულავა
20 წლის ქუთაისელი მევიოლინე, გვანცა ბუცხრიკიძე, ამერიკაში, ბოსტონში, უმაღლეს მუსიკალურ სკოლაში აგრძელებს სწავლას 80%-იანი დაფინანსებით. ეს, რა თქმა უნდა, დიდი და წარმატებული წინგადადგმული ნაბიჯია მუსიკაზე უსაზღვროდ შეყვარებული გოგონასთვის, თუმცა არა – პირველი. მის ცხოვრებაში უკვე არაერთი გამარჯვება და პირველი ადგილია საქართველოში თუ უცხოეთში ჩატარებულ კონკურსებში.
გვანცა თავის დიდ სიყვარულზე, რომლის გარეშე წამიც კი ვერ წარმოუდგენია, ,,სარკეს” უამბობს.
-ვიოლინო როდის შეგიყვარდათ?
– ყოველთვის ვიცოდი, რომ მინდოდა მუსიკა, თუმცა უშუალოდ ვიოლინოსამი ინტერესი არ მქონდა. ეს გადაწყვეტილება მიიღო ჩემმა ოჯახმა, რომ ვიოლინოზე დაკვრა მესწავლა და 7 წლის ასაკში შემიყვანეს მელიტონ ბალანჩივაძის სახელობის 31 სამუსიკო სკოლაში, პედაგოგ ეკა გიორგაძის კლასში. 7 თვის შემდეგ გავიმარჯვე კონკურს ,,მომავლის ვარსკვლავებში”. ამის შემდეგ ვიოლინო უფრო მეტად შემიყვარდა, ხოლო დღეს ჰაერივითაა, ვერ წარმომიდგენია წამი მუსიკის გარეშე.
– არასოდეს დაგზარებიათ მეცადინეობა, მრვალსაათიანი დაკვრა?
– ბევრჯერ მითქვამს უარი თანატოლებთან ერთად გართობაზე იმიტომ, რომ შემდეგ დღეს კონკურსი მქონდა ან ვემზადებოდი, მაგრამ არასდროს მქონდა გულისწყვეტის მომენტი, რადგან ვაკეთებდი იმას, რაც ძალიან მიყვარდა.
– მაყურებელთან გასვლის წინ ხომ არ გაქვთ რაიმე რიტუალი?
-სცენაზე გასვლის წინ აუცილებლად უნდა ვთქვა ,,მამაო ჩვენო” და მხოლოდ ამის შემდეგ გავდივარ მაყურებლის წინაშე.
– კონკურსების დროს როგორი ემოციები გეუფლებათ და ვინ დგას თქვენ გვერდით ყველაზე ხშირად?
– ძალიან ვღელავ კულისებში, იმდენად, რომ არც კი მინდა, ვინმე მესაუბროს, თუმცა არ ვიმჩნევ და, როდესაც სცენაზე გავდივარ, თითქოს სხვა ადამიანი ვხდები. ყველაზე ხშირად ჩემ გვერდით ჩემი ოჯახი დგას.
– რა გასწავლათ აქამდე მოპოვებულმა წარმატებებმა და როგორ ფიქრობთ, რა არის საჭირო წარმატების მისაღწევად?
– მასწავლა ბრძოლა უფრო დიდი მიზნებისკენ და ამ ყველაფერმა ერთიანობაში მასწავლა ის, რომ შეუძლებელი არაფერია. ვფიქრობ, მხოლოდ ერთი რამეა საჭირო იმისთვის, რომ წარმატებას მივაღწიოთ – არ უნდა გავჩერდეთ, თუნდაც დაბრკოლებები და ბევრი წინაღობა შეგვხვდეს.
– როდესაც გაიგეთ, რომ სწავლას ამერიკაში გააგრძელებდით, რა რეაქციით შეხვდით ამ ცნობას?
– იმ დღეს გვიანობამდე არ დამეძინა, არ ვიცოდი, პასუხი თუ მოვიდოდა. დაძინებამდე ცოტა ხნით ადრე მეილი გადავამოწმე და სიტყვა ,,გილოცავთ” რომ დავინახე, რაღაც სასწაული განცდა იყო, ამ ყველაფერს სიტყვებით ვერ აღვწერ!