სერიალ ,,ჩემი ცოლის დაქალების” ახალი სეზონის სიუჟეტი გურიის რაიონის სოფელ ლიხაურში ვითარდება. ლიხაურელი
თამუნა მახარაძემ სერიალის ფეისბუქგვერდზე პოსტი დაწერა, სადაც საყვედურებს გამოთქვამს.
„მოგმართავთ სერიალ „ჩემი ცოლის დაქალების“ გადამღებ ჯგუფს და სცენარისტებს. ჯერ ერთი, საერთოდ არ ვუყურებ მაგ სერიალს, მეორეც ის, რომ მე როგორც სოფელ ლიხაურის ერთ ერთი მცხოვრები, ძალიან მეწყინა, რომ ასე გაპარტახებულად წარმოაჩინეთ ჩვენი სოფელი. მართალია, გურიაში დიდი გაჭირვება და სიღარიბეა, მაგრამ არც მთლად მასეა საქმე, როგორც მაგ ფილმში გადაიღეთ და აჩვენეთ. ჭირის და ლხინის სუფრა არ გვეშლება გურულებს, მით უმეტეს, მიცვალებულის პატივისცემა განსაკუთრებულადაა ჩვენში.
მარტო „მჭადი და ლობიო“ რომ აჩვენეთ, ვითომდა სადილად ჩათვალეთ, რა შეიქნა ის 1კილო ყველი ასეთი სალაპარაკო, მთელი 2 სერია ყველი არ ჰქონიათო, რომ გაიძახდით. კარგი, ბატონო, ყველი (ვერ დავიჯერებ მაგას, მაგრამ), ვთქვათ და, არ იყო. აღარც მწვანილი იყო არავის ბოსტანში და აღარც ერთი თეფში მჟავე იშოვებოდა, რომ დაგედოთ სუფრაზე და გადაგეღოთ ლამაზად? რა ვიცი, სცენარში ისე გაქვთ დაწერილი, თუკი ვინმე გაბედნიერდა, ყველა მაგ ცხონებულ ქალთან ჩამოსულა და დავიჯერო ახლა, ყველას პატივისმცემელმა „ტატიანამ“ მთელ სოფელს მისი ვალი ჰქონია, მჭადით და ლობიოთი ხვდებოდა სტუმრებს და ისიც ახალდაქორწინებულებს.
თქვენ ვერ მიხვდით, რა დაგედოთ და როგორ გეჩვენებინათ გურული სუფრა, თორემ დარწმუნებული ვარ, ცხონებულ „ტატიანას“ ყველიც ექნებოდა და გემრიელ ხაჭაპურსაც გამოაცხობდა…
და კიდევ ერთი, კი მაინტერესებს, რომელ დიასახლისს აქვს ,, ქვიჯა” (ფილთაქვა) გატეხილი. ეს რა მოსატანი იყო სერიალში, ვერ გამიგია. ამდენი წელია, მაქ ვცხოვრობ და ჯერ არ მსმენია, რომელიმე დიასახლის ფილთაქვა გაეტეხოს, არამც თუ მეზობლის, საკუთარიც კი. ვერ დავიჯერებ, რომ იმ უბანში, სადაც ეს ფილმი გადაიღეთ, მასე მშრალად ისტუმრებდნენ მიცვალებულს. მე ვცხოვრობ მაგ უბანთან ძალიან ახლოს და რომ ვიცი, იმიტომაც ვწერ ყოველივე ამას. ძალიან მიკვირს და ნაწყენი ვარ, რომ ასე სამასხარაოდ და ასე დაღატაკებულად წარმოაჩინეთ დიდი ექვთიმე ღვთისკაცის (თაყაიშვილის) მშობლიური სოფელი.
სულ რამდენიმე ხნის წინ გადაიღეს ლიხაურში ფილმი ექვთიმე თაყაიშვილზე. ყოველივე ამის შემდეგ როგორ იფიქრეთ, რომ ასე დაჩაჩანაკებულად და ასე სამასხარაოდ აგეგდოთ სოფელი, უბანი, ხალხი, იმ კუთხის სამეზობლო და ვითომდა გურული სატირალის სუფრა. არ ვართ მთლად მასე წასული ხელიდან გურულები და, მით უმეტეს, ლიხაურლები.
მართალია, ბევრი მომენტი რეალური და ყოველდღიური ცხოვრებისეული ეპიზოდებიც არის სერიალში, ზოგიერთი რამ მომეწონა და კიდეც ვიმხიარულე, მაგრამ რამაც გული დამწყვიტა და რაც მეწყინა, რომ არ მომეწერა, ვერ მოვითმინე, დიდ ბოდიშს გიხდით ასეთი მწარე სიმართლისთვის.
ჭირისა და ლხინის სუფრა საქართველოს არც ერთ კუთხეში არ ეშლებათ და ყველა კუთხემ უაღრესად კარგად იცის სტუმარმასპინძლობა და პურმარილი, მაგრამ ასე ხელწამოსაკრავები ნამდვილად არ ვართ არც გურულები, არც გურული ადათ-წესები, არც ჩვენებური სუფრა და პურმარილი და არც გურია, სხვათა შორის (იმ ატალახებულ ეზოში ერთი ტომარა ნახერხი დაგეყარათ, მადლი იყო)“.